عاقبت جهان و انقباض عظيم

يَوْمَ نَطْوِي السَّمَاءَ كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُبِ ۚ كَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُّعِيدُهُ ۚ وَعْدًا عَلَيْنَا ۚ إِنَّا كُنَّا فَاعِلِينَ (104)( روزى كه آسمانها را مانند طومار در هم پيچيم و به حال اول كه آفريديم، باز گردانيم. اين وعده ايست كه البته انجام خواهيم داد. )
تحقيقات جديد در علم فزيك نشانگر آنست كه خلقت جهان با يك انفجار بزرگ ( Big Bang ) آغاز يافت. واز همان نقطه ، جهان هميشه توسعه مينمايد.
دانشمندان ميگويند وقتى كه كتله جهان به قدر كافى بزرگ شود، بالاخره اين اتساع به پايان ميرسد. زيرا قوه ثقل باعث اضمحلال آن در خويشتن ميگردد. عقيده برآنست كه جهان در حال انقباض به يك حرارت شديد انجام يافته كه اين انقباض به نام انقباض عظيم ( Big Crunch ) شناخته ميشود.
اناتاكالوش و اندرى ليند پروفيسورهاى فزيك دانشگاه ستانفورد چنين نوشته اند: جهان انقباض نموده و از بين ميرود. تمام چيزهائيكه ما مى بينيم و نمى بينيم انقباض نموده و به يك نقطه كوچكتر از پروتون تبديل ميشود. عيناً مثل اينست كه ما در يك سوراخ سياه باشيم. ما دريافتيم كه كوشش ها براى تشريح انرژى تاريك پيش بينى ميكند كه اين انرژى تدريجاً منفى شده و باعث بى ثباتى جهان، انقباض و بالاخره اضمحلال آن ميگردد.
فرضيه ( Big Crunch ) يا انقباض بزرگ ميگويد كه: جهانى كه توسعه يافته است ، با سرعت رو به افزايش، اضمحلال نموده تا اينكه تمام كتله خودرا از دست داده و به يك نقطه واحد با كثافت لا يتناهى مبدل شود.
محتواى اين فرضيه ساينس كه جهان به تدريج و آهستگى اضمحلال مينمايد، در آيه ١٠٤ سوره انبياء تذكر يافته است.
تذكر مطلب فوق در قرآن، كه از تحقيقات جديد علم فيزيك است، نشان ميدهد كه اين كتاب، كلام ذاتيست كه خالق كائنات و قوانين اش ميباشد.