توسعه كائنات

﴿وَالسَّمَاءَ بَنَيْنَاهَا بِأَيْدٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ﴾ (ذاريات – ٤٧)و آسمان را به قدرت خود برآفراشتيم و ما آنرا وسعت مى بخشيم.
كلمه سماء را در درى، آسمان ترجمه نموده اند، در حاليكه سماء دلالت به فضا و كائنات وسيعتر ميكند. و كلمه ( أنا لموسعون ) به معنى ( مائيم كه آنرا مدام توسعه مى بخشيم ) ميباشد
تا اوايل قرن ٢٠، ساينس به اين نظر بود كه كائنات ثابت است، در حاليكه تحقيقات، مشاهدات و محاسبات جديد بواسطه تكنالوژى معاصر نشان داد كه نه تنها كائنات آغازى داشته بلكه هميشه در حال توسعه است.
در شروع قرن ٢٠ ، الكساندر فريدمن فيزيكدان روسى و جورج لميتر ستاره شناس بلجيمى محاسبه نمودند كه كائنات در حركت مدام بوده و توسعه مى يابد. اين نظريه توسط مشاهدات سال ١٩٢٩ تأئيد گرديد. ادوين هوبل منجم امريكايى توسط تلسكوب خود مشاهده نمود كه ستاره ها و كهكشان ها مداوم از همديگر دور شده ميروند. اين بزرگترين انكشاف در علم نجوم بود. در اثناى اين مشاهدات، هوبل دريافت كه نور ستاره با ازدياد فاصله ى شان سرخ تر شده ميرود. زيرا مطابق قوانين مشخص فيزيك، نورى كه به طرف نقطه مشاهده مى آيد بنفش شده ميرود و نورى كه از نقطه مشاهده فاصله ميگيرد سرخ تر ميشود.
بر مبناى مشاهدات و نظريات هوبل، ستاره ها و كهكشان ها هم از ما و هم از همديگر هر لحظه دور تر و دور تر شده ميروند. جهانى كه هر چيز در آن از همديگر دور شده ميرود، يك جهان مداوماً در حال توسعه است.
براى روشن شدن اين موضوع، فرض كنيد كه جهان مثل سطح يك پوقانه است. هر قدر پوقانه زياد تر پف شود به همان اندازه، نقاط روى سطح آن از همديگر دور تر ميشود. كرات آسمانى نيز وقتى از همديگر دور ميشوند كه جهان توسعه يابد.
اين موضوع بطور نظرى توسط البرت انيشتين مطرح شد، اما بخاطر اجتناب از مخالفت با فرضيه جهان ثابت ( Static Universe ) كه در آن زمان مورد قبول همه بود. بالاى اين نظريه پافشارى نكرد، اما بعداً و ي اينرا منحيث بزرگترين اشتباه خود قلمداد نمود.
اين حقيقت در قرآن زمانى تشريح گرديده كه تلسكوب و تكنالوژى پيشرفته امروزى اختراع نشده بود. اين ميرساند كه قرآن، كلام ذات باريتعالى است كه خالق همه هستى و قوانين ميان آنهاست.