آفرينش جهان در شش روز (مرحله و دوران)

( إِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ) آيه ٥٤، سُوَره اعراف 

پروردگار تان الله ( ج ) است كه آسمانها و زمين را در شش روز آفريد.

يكى ديگر از موضوعات ايكه هماهنگى ساينس امروزى و قرآن را نشان ميدهد، عمر جهان است.علما عمر جهان را در حدود ١٦ الى ١٧ ميليارد سال تخمين نموده اند.قرآن مى گويد كه جهان در مدت شش روز خلق شده است. اين دو زمان با آنكه ظاهراً متضاد به نظر ميرسند، بطور حيرت انگيزى با هم ساز گار اند. در حقيقت هر دوى اين اوقات درست اند. يعنى جهان در مدت شش روز كه معادل هفده ميليارد سال ماست، آفريده شده است.

اينشتين در سال ١٩١٥ توضيح داد كه زمان نسبى است. يعنى سير زمان به فضا، سرعت و قوه ى جاذبه فرق ميكند. ضمناً ذكر شش روز در قرآن ميتواند به معنى شش مرحله باشد. و مراد از يوم همان ٢٤ ساعت زمين نه بلكه به مفهوم مرحله، عصر و مدت نيز ميباشد.

همانطوريكه يك شبانه روز در كره ى زمين، ٢٤ ساعت است. در حاليكه در يك محل ديگرى تحت شرايط ديگر، يك روز، يك مدت زمان كوتاه تر يا طويلتر بوده ميتواند. مثلاً يك شبانه روز در نپتون، ١٤ ساعت و ١٠ دقيقه است.در مرحله ى اول جهان، زمان بسيار سريعتر از آنچه امروز داريم ميگذشت. زيرا در وقت انفجار عظيم، تمام جهان مثل يك نقطه ى فشرده بود. اتساع جهان در اثر انفجار بزرك، مرز هاى آنرا به اندازه ى مليونها سال نورى فراختر ساخت. در حقيقت كش شدن و توسعه فضا در آنوقت، انشعابات مهمى را در زمان جهانى بوجود آورد .

انرژى لحظه ى انفجار عظيم، سير زمان را هزار ميليارد برابر، آهسته تر ساخت. زمانيكه جهان آفريده مى شد، سرعت زمان هزار ميليارد برابر امروز تند تر بود. يعنى هزار ميليارد دقيقه ما معادل با يك دقيقه جهان يا عالم هستى ميباشد. اگر شش روز را محاسبه كنيم، معادل ميباشد با شش هزار ميليارد روز، زيرا با در نظر داشت، قانون نسبيت زمان جهانى، هزار ميليارد برابر سريعتر از زمان كره زمين سرعت دارد. پس شش هزار ميليارد روز ، مساوى است با ١٦٤٢٧ ميليون سال.( سال ١٦٤٢٧١٠٤٧٢٣ = ٢٥ ، ٣٦٥ / روز ٦٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠ )

از طرف ديگر هر روز خلقت، مساوى به دوره هاى متفاوت زمانى كره ى زمين است. دليل آنست كه هر قدر جهان وسعت مى يافت، سير زمان كند تر ميشد. چون زمانيكه جسامت جهان از وقتيكه مثل يك نقطه بود، دو برابر شد، سرعت سير زمان به نصف تقليل يافت. اگر هر روز خلقت را به زمان كره ى زمين محاسبه كنيم، نتايج ذيل بدست مى آيد :
– با توجه به آغاز خلقت، اولين روز آفرينش كه ٢٤ ساعت بود، معادل ميشود با هشت ميليارد سال كره ى زمين.
– ٢٤ ساعت دوم كه جسامت جهان، دو برابر شده و سرعت آن نصف گرديده. معادل ميشود به چهار ميليارد سال كره زمين.
– به همين ترتيب روز سوم، معادل با دو ميليارد سال زمين.
– روز چهارم، معادل يك ميليارد سال زمين.
– روز پنجم، معادل پنجصد ميليون سال زمين.
– روز ششم، معادل دو صد و پنجاه ميليون سال زمين.
پس مجموع اين شش روز جهان، معادل پانزده ميليارد و هفتصد و پنجاه سال زمين ميشود. اين موضوع در قرن ٢١ نتيجه گيرى گرديده ، در حاليكه ١٤ قرن قبل در قرآن، توضيح گرديده بود. اين هماهنگى بين قرآن و ساينس امروزى، يك معجزه ديگر و ثبوت الهى بودن اين كلام وحى است.
آياتى كه در مورد خلقت جهان در قرآن آمده، عده ى را برآن داشته تا تصور كنند كه تناقضى در اين موضوع وجود دارد. زيرا در بعض آيات به دو روز اشاره شده و در برخى به شش روز. كه بعضى برداشت هشت روز را نيز از آن نموده اند. در حاليكه همه مكمل و تشريح كننده يك ديگر اند. اشتباه از آنجا آغاز ميشود كه برخى يوم را با ٢٤ ساعت تناوبى كره زمين مساوى دانسته و خلقت را در اين مدت مقدور ندانند. و عده ى كوتاه انديش ديگرى آنرا صرفاً به قدرت الهى حمل نموده از پرداختن علمى براى دريافت حقايق آن شانه خالى كنند. و اين آيات را كه جنبه علمى دارد به امورى صرفاً تعبدى و اعتقادى محدود نمايند.
آفریده شدن جهان در شش مرحله یا دوران (قبل از پیدایش حیات) در ۷ آیه قرآن عمدتاً با این جمله: «خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْشِ «مورد اشاره قرار گرفته است (اعراف ۵۴، یونس ۳، هود ۱۱، فرقان ۵۹، ق ۳۸، سجده ۴، حدید ۴)

دوران فرعی آفرینش زمین و تکوین جوّ آنبگو: آیا خدائی را که زمین را در دو دوران آفرید انکار می‌کنید و برای او همتایانی قائل می‌شوید… و طی چهار دوران، کوه‌های ثابت را از بالای آن قرار داد و در آن برکت نهاد و مواد غذائی (خاک) را به اندازه و یکسان برای درخواست کنندگان (انواع موجودات) تقدیر کردقُلْ أَئِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِي خَلَقَ الْأَرْضَ فِي يَوْمَيْنِ وَتَجْعَلُونَ لَهُ أَنْدَادًا ۚ ذَٰلِكَ رَبُّ الْعَالَمِينَ ؛ وَجَعَلَ فِيهَا رَوَاسِيَ مِنْ فَوْقِهَا وَبَارَكَ فِيهَا وَقَدَّرَ فِيهَا أَقْوَاتَهَا فِي أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ سَوَاءً لِلسَّائِلِينَ (فصلت ۹ و ۱۰)
دو دوران اولیه زمین:١- پیدایش زمین در درون سحابی خورشیدی و رشد آن (دحوالارض=غلطیدن زمین)٢- سرد شدن و گسترش آن در مرحله بعدی (طحوالارض=گسترش)می‌باشد. برخی دانشمندان نيز پیدایش زمین را در دو دوره: احیائی و اکسیدی نیز تعریف کرده‌اند.
چهاردوران بعدی تحولات فیزیکی- كيميايى زمین که خاک آنرا از هزاران عنصر حاصل‌خیز و پُر برکت (برای موجودات بعدی) انباشته ساخت، عبارتند از:
۱- دوران بمباران شهاب سنگ‌ها و بارش هايدرو كاربن و اسيدهاي چرب برسطح زمین و پوشاندن آن از خاک سیاه و چرب
۲- سرد شدن تدریجی پوسته زمین در اثر برخورد دنباله‌دارهاى حاوى آب (حدود ٪۵۰) در طول ۱۵۰ میلیون سال، افزایش مواد آلى در جوّ و بارش آنها بوسيله باران‌هاى اوليه بر سطح گرم زمين. در این دوره که عصر سفال ناميده مى‌شود (Baked Clay) اسیدهای آمینه و فسفات‌های فعال (برای زمینه سازی حیات) تشکیل می‌گردند و گِل ولای دریاها لایه جدیدی را روی لایه سیاه قبلی می‌سازد. ساختار کریستالی گِل رُس و نمک چسبنده گراهام مواد آلی را با هم پیوند می‌دهند.
۳- عصر آب‌فشان‌ها. نفوذ تدریجی آب به داخل شکاف‌های سفالین پوسته زمین پس از برخورد با لایه‌های داغ زیرین به صورت آب جوشانی همراه خود، مواد عالی دو طبقه پیشین را حل و ترکیب کرده به صورت عناصر جدیدی به سطح زمین برمی‌گرداند. در این دوره هايدروجن جوّ کاهش می‌یابد و قندهای مناسب برای ادامه حیات، گلیسرین، سولفور گوگرد، گازهای آلدئیدی و… لایه جدیدی را روی زمین ساخته و در این محیط داغ و اسیدی ایجاد پروتئین‌های حیاتی را ممکن می‌سازد.
۴- عصر لجنزارها و پیدایش حیات، افزایش تدریجی آب زمین و پیدایش بازهای آلی در آبگیرهای راکد ومتعفن دوره قبل با گازهای سیانیدی و… نقش گِل رُس در ایجاد نوکوتیدها، متابولیسم و تولید مثل را در اولین هسته‌های حیاتی پدید می‌آورند.

آب منشاء پیدایش حیات در کره زمینهمه چیز را از آب زنده کردیم… … وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ كُلَّ شَيْءٍ … (انبیاء ۳۰)خدا هر جنبنده‌ای را از آب آفرید… وَاللَّهُ خَلَقَ كُلَّ دَابَّةٍ مِنْ مَاءٍ ۖ … (نور ۴۵)او کسی است که از آب بشری را آفرید… وَهُوَ الَّذِي خَلَقَ مِنَ الْمَاءِ بَشَرًا…(فرقان ۵۴)اوست که آسمانها و زمین را در شش دوران آفرید درحالی که عرش او (نظام حیاتش) بر آب بود… وَهُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ وَكَانَ عَرْشُهُ عَلَى الْمَاءِ… (هود ۷)
پیدایش جوّ زمینآنگاه به آفرینش آسمان (بالای زمین = جوّ) پرداخت در حالی که دود بود (جوّ اوليه زمين که احيائي بود، در اثر بارش آب بوسيله دنباله‌دارها به جوّي حاوى آب، گاز کاربنيك و اکسيد نايتروجن بود – ترکيبى مشابه دود – تبديل شده بود) سپس آن توده گاز را به صورت هفت آسمان (طبقه) قرار داد و در دو دوران سامان داد و به هرآسمانی برنامه‌اش را الهام کرد؛ و آسمان نزدیک‌تر به زمین را (که غلظت بیشتری دارد، از طریق تجزیه نوری و پیدایش رنگ‌ها) زینت داد و حفاظتی (در برابر اجرام سرگردان و اشعه‌های مضر حیات) قرار داد. این است اندازه‌گذاری خدای نیرومند دانا.ثُمَّ اسْتَوَىٰ إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ ؛ فَقَضَاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ فِي يَوْمَيْنِ وَأَوْحَىٰ فِي كُلِّ سَمَاءٍ أَمْرَهَا ۚ وَزَيَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْيَا بِمَصَابِيحَ وَحِفْظًا ۚ ذَٰلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ (فصلت ۱۱ و ۱۲)
درباره هفت طبقه جوّ بالای زمین، آیات مورد اشاره بعدى به تفصیل بیانگر حکمت زیبائی بخشی به آسمان و مکانیسم حفاظتی آن می‌باشند: بقره ۲۹، حجر ۱۶، اسراء ۴۴، انبیاء ۳۲، فرقان ۶۱، صافات ۶، فصلت ۱۲، ق ۶، ذاریات ۷، ملک ۳ و۵، نوح ۱۵، بروج ۱.
البته منظور از اين مراحل و دوره ها كه در قرآن به يوم ياد گرديده، بعضى را به اين گمان و تصور واداشته تا يوم را ٢٤ ساعت تناوبى زمين پندارند و خلقت را در اين مدت محال بدانند. ضمناً تفاوت ميان دو ، شش و هشت يوم نيز ناشى از توضيح دو مرحله اوليه احيايى و اكسيدى قبل از بارورى خاك، چهار مرحله آماده سازى خاك براى قابليت پذيرى حيات و دو مرحله آخرى هم پرداختن به جو و تركيب نمودن اتموسفير با طبقات زمين است.
هر چند قرآن بعنوان كتاب هدايت مكلفيت پرداختن به طبيعيات را ندارد، اما تذكر اينها در قران نشانگر آنست كه خداى هدايتگر بشر، خالق همه هستى و مقررات حاكم بر آن نيز است.