عبادت چيست ؟

اِيَاك نعبد يعنى چه ؟

آنانيكه نماز ميخوانند، روزانه چند بار اين كلمات را تكرار مينمايند. دقت نموده ايد اينكه وقتى اين كلمات را بزبان مى آوريم ، چه منظورى داريم ؟
در زبان درى، عبادت به بنده گى كردن، پرستش و اطاعت ترجمه شده. با برداشتى كه از برده گى و اطاعت برده گان در اذهان است، چه تصورى از اين پيام قران براى ما دست ميدهد. آيا تناسبى با فلسفه خلقت آدمى كه ميگويد: ( لقد كرمنا بنى آدم ) ما بنى آدم را كرامت بخشيديم، مى يابيم ؟
و اينكه : ( ما خلقت الانس و الجن الا ليعبدون ) ما انسان و جن را فقط براى عبادت آفريديم . اين تصور را خلق نميكند كه آيا خدا، نيازى به عبادت داشته كه ما را خلق كرده ؟
براى فهم مطلب، بايد به خود قران رجوع نمود. در عربى، هموار كردن راه سنگلاخ را براى سرك سازى، عبد الطريق ميگويند. و راهى را كه در اثر كثرت رفت و آمد، هموار شده باشد، طريق المعبد گويند.
عبادت به سلسله رفتارها و اعمالى گفته ميشود كه جاده وجود انسان را براى پذيرش دستورات، أوامر، تكاليف و صفات خدايى هموار سازد. و مقاومت نفس سركش و منيت هاى اورا مهار نمايد. پس هدف از خلقت انسان ( ذاريات- ٥٦ ) و منظور از عبادت، رام كردن و هموار كردن نفس سركش است تا استعداد هاى بالقوه اى را كه خداوند از روح خودش در انسان دميده، به فعليت برسد. 
موجودات ديگر رام و تسليم نظام خداوند است. ولى انسان كه مختار خلق شده بايد عبادت را با اراده و عشق خود انتخاب كند.
عبادت و آزادى !از آنجائيكه عبادت امري قلبى و درونى است . اجبار و اكراه را در آن راهى نيست. والدين و دولتها، مكلفيت آنرا نداشته بلكه مؤظفند كه شرايط را طورى آماده سازند كه هر فرد خودش با انگيزه قلبى و عشق درونى اش، عبادت را انتخاب كند.
اخلاص در عبادت !خداوند فقط عبادت خالصانه را از بنده گانش ميپذيرد و دخالت دادن انگيزه هاى ديگر را در ان شرك ميشمارد. حرف همه پيامبران در طول تاريخ اين بود كه : ( لا تعبدو الا لله ) جز خدا را عبادت نكنيد.
كفار ميگفتند: آيا آمده ى تا ما را به عبادت انحصارى خدا دعوت كنى …..؟ ( اعراف- ٧٠ )پاسخ پيامبران فقط اين بود كه : نه پرستيد ، مگر اورا . (يوسف -٤٠)
توجيه و بهانه ى منكران هميشه مطرح كردن بحث شفاعت بود، كه بدبختانه امروز نيز به دليل عدم آگاهى از باور هاى دينى، در ميان مسلمانان معمول است.
در قرآن بار ها اين پيش آگاهى داده شده كه اوليايى كه مردم به غير از خدا، براى مرفوع نمودن مشكلات شان، و يا برآوردن حاجات خود ميدانند و ميگيرند، نه تنها كارى براى آنها نميتوانند بكنند. بلكه روز قيامت، به آنها و عمل شرك آميز شان معترض نيز خواهند شد. قرآن بصراحت گفته كه احدى بدون اذن و اجازه خداوند، شفاعت كرده نميتواند.
پس هر كسى كه مشتاق لقاء رب اش در روز محشر است، شايسته است كار نيك كند و در عبادت رب خود، احدى را شريك نسازد. ( كهف – ١١٠ )