امام ابوحنيفه (رح) و مواضع برحق اش!

نوشته، تتبع و نګارش از :
امین الدین « سعیدی ـ سعید افغانی »

امام ابوحنیفه (رح) درعدم پذیرش منصب قاضی القضات توسط حکام وقت محکوم به مجازات صد دره شد، ولى مقاميکه در آن خدمت به اسلام و خلق الله را نه ديد، آنرا نه پذيرفت!
امام ابوحنیفه نعمان بن ثابت (۸۰ ــ ۱۵۰ هجری قمری/۶۹۹-۷۶۷م) فقیه و متکلم مشهور کوفه و بنياد ‌گذار مذهب حنفی يکى از مذاهب چهارگانۀ اهل سنت و الجماعه است.
اهل سنت وجماعت او را «امام اعظم» و «سراج الائمه» لقب داده‌اند. پیروان امام ابوحنیفه بن نعمان، بن ثابت از باشندگان افغانستان- کابل است .
وی در سنین کودکی جهت کسب آموزش و تحصیل علوم متداولهء وقت پرداخت و در حلقهء درس بزرگترین فقیه عراق ، حماد بن أبی سلیمان، اشتراک نموده ، وی درمابین سالهای ( 130 136 هـ ) در مکهء مکرمه اقامت گزید و با علماء و شخصیتهای مختلفی که برای ادای مراسم حج و عمره به آنجا می آمدند ، ملاقات ها نموده است.
مؤرخین می نویسند: ابن هبیره فرماندهی نیروی نظامی ویا به اصطلاح قوماندان نظامی امویان را در منطقه عراق به عهده داشت، در این میان در یکی از روز ها ابن هبیره حضرت امام ابوحنیفه (رح) را دید ودر خطاب به ایشان چنین گفت :
اگر به دربارمن تشریف آوری، مدیون احسانت خواهیم شد. امام صاحب ابوحنیفه (رح) در جواب اش فرمود: از ملاقات با تو چه کار بکنم؟ اگر با خوشروئی و محبت بمن برخورد کنی، از آن بیم خواهم داشت که مبادا در دام تزویر تو گرفتار بشوم، و اگر با خشونت و تهدید پیش بیائی موجب ذلت و سرافګندگی من خواهد شد، زیرا به آن پول و سرمایه‌ای که در پیش تو می‌باشد نیازی ندارم. و آن سرمایۀ عظیم معنوی که در نزدم وجود دارد، کسی نمی ‌تواند آن را از من بگیرد .
ابن هبیره یکجا با تعدادی از علمای درباری در تب وتلاش آن بودند که :بر هر وسیلهء ممکن امام صاحب ابو حنیفه (رح ) را وادر به قبولی منصب حکومتی کند، در این میان دو منصب (کرسی قاضی القضات ویا هم منصب خزانه‌داری) را به وی پیشنهاد نمودند. ولی در مقابل احتیاط و تقوای امام صاحب ابوحنيفه (رح) باعث شد که از قبولی این مناصب دولتی اباء ورزد ،ولی ابن هبیره قسم خورده بود، که به هرقیمتی که باشد امام صاحب ابوحنیفه (رح ) را وادار سازد که مسؤولیت یکی از این مناصب بخصوص کرسی قاضی القضات را باید قبول کند.
شخصیت‌های علمی که در آن مجلس حضور داشتند، بسیار تلاش نمودند تا امام صاحب را در گرفتن این مناصب قانع سازند، ولی امام ابوحنیفه (رح) در مقابل همۀ این اقدامات، برخوردها واستدلال ها ،‌چنین گفت: اگر ابن هبیره بگوید که دروازه های مسجد را بشمارم، این مسؤلیت را از نزد وی نمی ‌پذیرم، چه رسد به این‌که حکم قتل مسلمانی را او صادر کند وتائید قضای آنرا از من بگیرد.
در نهایت امر حاکم نظامی ابن هبیره در طی حکمی دستور داد تا امام صاحب ابو حنیفه (رح ) را صد ضربۀ تازیانه بزنند. چنين کردند ولى بعد از اجرای حکم، باز هم در استقامت و پایداری امام کوچک‌ترین تغییری پیش نه آمد و ابن هبیره موفق نگردید تا به اهدافش در تقرر امام ابو حنیفه (رح) در کرسی قاضی القضات اقدام نماید. (مأخذعمده: « لحظه‌ای با اهل حق، از تألیف مولانا محمد یونس نگرامی،جدی، 1394شمسی(ربيع الأول 1437 هجرى)