امام ابوحنيفه (رح) سمبول مقاومت!

تتبع، نګارش و نوشته از :
امین الدین « سعیدی سعید افغانی »

امام ابوحنیفه (رح )، مسلمان با اعتقاد راسخ به حق، عالم، فقيه و مجتهد، وصاحب مذهب که زندګي و مرګش براى مسلمانان نمونه، مثال و مرجع بود. آنحضرت با مقاومت خويش در مقابل جبروت و تعدى زمان استاد، مرګ با عزت را از حصول مقام ومنصب دنيوى ارجحيت داد و بخاطر نه پذيرفتن مقام و منصب دنيوى ا درتحت شکنجهء حکام ظالم و خلاف کار حيات خود را از دست داد ولى تسليم دنيا و جبر شان نه شد!
بلى درعهد خلافت بنی عباس بار دیگری زمامدارن عباسی به سراغ امام ابوحنیفه (رح ) بزرگوار رفتند و خلیفهء منصور از جمله خلفای عباسی دوباره منصب قاضی القضات را برای امام صاحب ابو حنیفه پیشنهاد نمودند ، ولی امام صاحب از قبولی منصب قضای (قاضی القضات ) در دربار خلافت منصور ابا ورزید، وآنرا به شدت رد وقسم یاد میکند که من این منصب را اشغال نه خواهم کرد.
قرار معلوم خلیفه منصور هم قسم می خورد که به هر ترتیب وهر قیمتی که می شود، باید امام ابوحنيفه (رح) در خدمت حاکميت شان منصب قاضى القضات را قبول کند و به قبولى واداشته شود.
مؤرخین می افزایند: روزی شخصی به امام ابوحنیفه (رح ) عرض داشت که شما در جریان هستید که خلیفه قسم خورده است که شما را به هر ترتیب که می شود وادار به قبولی اين منصب خواهد کرد !
امام صاحب ابوحنیفه (رح) در جواب این شخص می گوید: خلیفه برای دادن کفاره قسم به نسبت من دارایی وقدرت بیشتری دارد. در نهایت امر ، در جریان این وضع امام صاحب ابو حنیفه (رح) ، به دستور خلیفه منصور به زندان انداخته شد ، و تحت شرايط جانکاه، سخت، مشقات و شکنجه‌ها شدید قرار می گیرد ،که در نهایت امر امام ابو حنیفه رحمه الله عليه، در زندان جان به جان آفرین سپردند ووفات می نماید . انا الله وانا الیه راجعون الله تعالی جنت فردوس نصیب شان نماید.
حضرت حسن بصری در مورد شخصیت مثالى و والای امام ابو حنیفه (رح) می فرماید: امام ابو حنیفه (رح ) از امامان بزرگی است که در یکی از روز ها در نماز جماعت آیه : «وَلَا تَحۡسَبَنَّ ٱللَّهَ غَٰفِلًا عَمَّا يَعۡمَلُ ٱلظَّٰلِمُونَ﴾ [ابراهیم: 42]. «گمان نکنید که خداوند نسبت به عملکرد ستمگران بی‌خبر هست».را می‌خواندند، بر اثر این آیه لرزه‌ای بر امام طاری گشت.
زائده می‌گوید: امام ابو حنیفه (رح) در یکی از شب‌ها هنگام خواندن نماز تهجد به این آیه رسید.«وَوَقَىٰنَا عَذَابَ ٱلسَّمُومِ» (الطور: 27].«و از عذاب سوزان ما را نجات داد».و آن را بار بار تلاوت می‌فرمود تا این‌که فجر صادق طلوع کرد.