إنما بعثت لأتمم مكارم الأخلاق 

من مبعوث شده ام تا فضايل اخلاقى را به اتمام برسانم.

صد خصلت پيامبر گرامى اسلام !

١- ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﺁﺭﺍمى ﻭ ﻭﻗﺎﺭ ﺭﺍﻩ مى ﺭﻓﺖ.

۲ – ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻗﺪﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ نمی ﮐﺸﻴﺪ .

٣ -ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ.

۴ – ﻫﺮگاه کسی ﺭﺍ مى ﺩﻳﺪ ﻣﺒﺎﺩﺭﺕ ﺑﻪ ﺳﻼﻡ مى ﮐﺮﺩ ﻭ ﮐسى ﺩﺭ ﺳﻼﻡ ﺑﺮ اﻭ ﺳﺒﻘﺖ ﻧﮕﺮﻓﺖ.

۵ – ﻭقتى ﺑﺎ ﮐسى ﺩﺳﺖ مى ﺩﺍﺩ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧمى ﮐﺸﻴﺪ .

۶ – ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ مى ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺲ ﮔﻤﺎﻥ مى ﮐﺮﺩ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮﺩ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺳﺖ.

۷ – ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑطرف ﮐسى مى دید ﺑﻪ ﺭﻭﺵ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻈﺮ نمى ﮐﺮﺩ.

۸ – ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺭﻭى ﻣﺮﺩﻡ ﭼﺸﻢ نمى ﺩﻭﺧﺖ ﻭ ﺧﻴﺮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻧمى ﮐﺮﺩ.

۹ – ﭼﻮﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ مى ﮐﺮﺩ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ مى نمود ﻧﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺍﺑﺮﻭ .

۱۰- ﺳﮑﻮتى ﻃﻮﻻنى ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﺎ ﻧﻴﺎﺯ نمی ﺷﺪ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ نمى ﮔﺸﻮﺩ .

۱۱- ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺎ كسى، ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ مى ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺧﻮﺏ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍ مى ﺩﺍﺩ.

۱۲- ﭼﻮﻥ ﺑﺎ كسى ﺳﺨﻦ مى ﮔﻔﺖ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺮمى ﮔﺸﺖ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ مى نشست .

۱۳- ﺑﺎ ﻫﺮكى مى ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ نمى ﮐﺮﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮنمى ﺧﺎﺳﺖ .

۱۴- ﺩﺭ ﻣﺠلسى نمى ﻧﺸﺴﺖ ﻭﺑﺮنمى ﺧﺎﺳﺖ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ .

۱۵- ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﺠﻠسى ﺩﺭ ﺁﺧﺮ و ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺩﺭوازه مى ﻧﺸﺴﺖ ﻧﻪ ﺩﺭﺻﺪﺭ ﺁﻥ .

۱۶- ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺟﺎى ﺧﺎﺻى ﺭﺍ ﺑﻪﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ نمى ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ نهى مى ﮐﺮﺩ .

۱۷- ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﮑﻴﻪ نمى ﺯﺩ .

۱۸- ﺍﮐﺜﺮ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭ ﺑه قبله ﺑﻮﺩ .

۱۹- غيبت كسى را نمى نمود .

٢۰- ﺍﮔﺮ ﺍﺯ كسى ﺧﻄﺎيى ﺻﺎﺩﺭ مى گشت ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻘﻞ نمى ﮐﺮﺩ .

۲۱- كسى ﺭﺍ ﺑﺮ ﻟﻐﺰﺵ ﻭ ﺧﻄﺎى ﺩﺭﺳﺨﻦ ﻣﻮﺍﺧﺬﻩ نمى ﮐﺮﺩ.

۲۲- ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ كسى ﺟﺪﻝ ﻭ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ نمى ﮐﺮﺩ .

۲۳- ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺨﻦ كسى ﺭﺍ ﻗﻄﻊ نمى ﮐﺮﺩ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺣﺮﻑ ﻟﻐﻮ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﮕﻮﻳﺪ.

۲۴- ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﻮﺍلى ﺭﺍ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ تكرار مى ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺑﺮ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﻣﺸﺘﺒﻪ ﻧﺸﻮﺩ .

۲۵- ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﻧﺎﺻﻮﺍﺏ ﺍﺯ كسى مىﺷﻨﻴﺪ . نمى ﻓﺮﻣﻮﺩ :  « ﭼﺮﺍ فلانى ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ » ﺑﻠﮑﻪ مى ﻓﺮﻣﻮﺩ:  « ﺑﻌﻀﻲ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﭼﻪ مى ﺷﻮﺩ ﮐﻪ چنين مى ﮔﻮﻳﻨﺪ؟»

۲۶- ﺑﺎ ﻓﻘﺮﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ مى ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻢ ﻏﺬﺍ مى ﺷﺪ .

۲۷- ﺩﻋﻮﺕ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺭﺍ مى پذيرفت .

۲۸- ﻫﺪﻳﻪ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ مى ﮐﺮﺩ ﺍﮔﺮﭼﻪ به ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻳﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﺷﻴﺮ ﺑﻮﺩ.

۲۹- ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺻﻠﻪ ﺭﺣﻢ ﺑﻪ ﺟﺎ مى ﺁﻭﺭﺩ .

۳۰- ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﻥ مى كرد بى ﺁﻧﮑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺗﺮى ﺩﻫﺪ .

۳۱- ﮐﺎﺭ ﻧﻴﮏ ﺭﺍ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻭ ﺗﺸﻮﻳﻖ مى ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺗﻘﺒﻴﺢ مى ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ نهى مى ﮐﺮﺩ.

۳۲- ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺻﻼﺡ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺩﻧﻴﺎى  ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ مى ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﻣﮑﺮﺭ مى گفت: ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺍﺯﻣﻦ مى ﺷﻨﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺒﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ.

۳۳- ﻫﺮكسيكه  عذر مى ﺁﻭﺭﺩ ﻋﺬﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ مى ﮐﺮﺩ.

۳۴- ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴى ﺭﺍ ﺣﻘﻴﺮ نمى شمرد .

۳۵- ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴى  ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻟﻘﺐ ﻫﺎى ﺑﺪ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪ .

۳۶- ﻫﺮﮔﺰ كسى ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻥ ﻭ ﺑﺴﺘﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻧﮑﺮﺩ .

۳۷- ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻴﺐ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ نمى ﮐﺮﺩ .

۳۸-ﺍﺯ ﺷﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺣﺬﺭ ﺑﻮﺩ ﻭلى ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻨﺎﺭﻩ نمى ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮش خلق ﺑﻮﺩ.

۳۹- ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺬﻣﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ نمى ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺪﺡ ﺁﻧﺎﻥ نمى ﮔﻔﺖ.

۴۰- ﺑﺮ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺻﺒﺮ مى ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺑﺪى ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﮑى ﺟﺰﺍ مى ﺩﺍﺩ.

۴۱-ﺍﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﻋﻴﺎﺩﺕ مى ﮐﺮﺩ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩ .

۴۲-ﺳﺮﺍﻍ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ مى ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺟﻮﻳﺎى ﺣﺎﻝ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﺪ.

۴۳- ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺻﺪﺍ ﻣﻲ ﺯﺩ .

۴۴-ﺑﺎ ﺍﺻﺤﺎﺑﺶ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﺎﮐﻴﺪ مى ﻓﺮﻣﻮﺩ .

۴۵- ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﻳﺎﺭﺍﻧﺶ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﻭﺍﺭ مى ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺍى ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥﻭﺍﺭﺩ مى ﺷﺪ نمى ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﺸﺨﻴﺺ دهد ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﮐﺪﺍﻣﻴﮏ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ .

۴۶- ﻣﻴﺎﻥ ﻳﺎﺭﺍﻧﺶ ﺍﻧﺲ ﻭ ﺍﻟﻔﺖ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ مى كرﺩ.

۴۷- ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ.

۴۸- ﻫﺮﮔﺎﻩ ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻓﻘﻴﺮ مى ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ مى ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺴى ﺣﻮﺍﻟﻪ نمى ﮐﺮﺩ .

۴۹- ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﻭ كسى ﭘﻴﺶ ﺍﻭ مى ﺁﻣﺪ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﮐﻮﺗﺎﻩ مى ﮐﺮﺩ .

۵۰- ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﻮﺩﮐﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﮐﻮﺗﺎﻩ مى ﮐﺮﺩ.

۵۱- ﻋﺰﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﮐﺴى ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻴﺮﺵ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ مى ﺭﺳﻴﺪ.

۵۲- ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﻣﺤﻀﺮ ﺍﻭ ﻧﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ مى ﻓﺮﻣﻮﺩ « ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺎﺟﺖ ﮐﺴى ﺭﺍ ﮐﻪ نمى ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺣﺎﺟﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ . »

۵۳- ﻫﺮﮔﺎﻩ كسى ﺍﺯ ﺍﻭ حاجتى مى ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﻘﺪﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺍ مى ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎ سخنى ﺧﻮﺵ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻋﺪﻩ ى ﻧﻴﮑﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﺿﻲ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ.

۵۴- ﻫﺮﮔﺰ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﺩ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ كسى ﻧﺪﺍﺩ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮﺍى ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺑﺎﺷﺪ .

۵۵- ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﮐﺮﺍﻡ مىﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ .

۵۶- ﻏﺮﻳﺒﺎﻥ ﺭﺍ خيلى ﻣﺮﺍﻋﺎﺕ مى ﮐﺮﺩ.

۵۷- ﺑﺎ ﻧﻴﮑى ﺑﻪ ﺷﺮﻭﺭﺍﻥ، ﺩﻝ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ مى ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺠﺬﻭﺏ ﺧﻮﺩ‌ مى ﮐﺮﺩ .

۵۸- ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﺘﺒﺴﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﻑ ﺯﻳﺎﺩى ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺩﻝ ﺩﺍﺷﺖ .

۵۹- ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺩ مى ﺷﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎيش ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ مى ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ خيلى ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻓﺮﺡ نمى ﮐﺮﺩ.

۶۰- ﺍﮐﺜﺮ ﺧﻨﺪﻳﺪﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﺒﺴﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻠﻨﺪ نمى ﺷﺪ .

۶۱- ﻣﺰﺍﺡ مى ﮐﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﺰﺍﺡ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻧﺪﻥ، ﺣﺮﻑ ﻟﻐﻮ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ نمى ﺯﺩ 

۶۲- ﻧﺎﻡ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ مى ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪﺟﺎى ﺁﻥ ﻧﺎﻡ ﻧﻴﮏ مى ﮔﺬﺍﺷﺖ.

۶۳- ﺑﺮﺩﺑﺎﺭى ﺍﺵ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺮ ﺧﺸﻢ ﺍﻭﺳﺒﻘﺖ مى ﮔﺮﻓﺖ.

۶۴- ﺍﺯ ﺑﺮﺍى ﻓﻮﺕ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ نمى شد ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ نمى ﺁﻣﺪ.

۶۵- ﺍﺯ ﺑﺮﺍى ﺧﺪﺍ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ مى ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﮐﺴى ﺍﻭ ﺭﺍ نمى ﺷﻨﺎﺧﺖ

۶۶- ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﺍى ﺧﻮﺩﺵ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺣﺮﻳﻢ ﺣﻖ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ .

۶۷- ﻫﻴﭻ خصلتى ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻨﻔﻮﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮيى ﻧﺒﻮﺩ.

۶۸- ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺧﺸﻨﻮﺩى ﻭ ﻧﺎ ﺧﺸﻨﻮﺩى ﺟﺰ ﻳﺎﺩ ﺣﻖ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ .

۶۹- ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭﻫﻢ ﻭ ﺩﻳﻨﺎﺭى ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻧﮑﺮﺩ .

۷۰- ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺍﮎ ﻭ ﭘﻮﺷﺎﮎ ﭼﻴﺰى ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭﺍﻧﺶ ﻧﺪﺍﺷﺖ .

۷۱- ﺭﻭى ﺧﺎﮎ مى ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺭﻭى ﺧﺎﮎ ﻏﺬﺍ مى ﺧﻮﺭﺩ.

۷۲- ﺭﻭى ﺯﻣﻴﻦ مى ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ .

 ۷۳- ﮐﻔﺶ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ اش ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺵ ﻭﺻﻠﻪ مى ﮐﺮﺩ .

۷۴-ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺷﻴﺮ مى ﺩﻭﺷﻴﺪ ﻭ ﭘﺎى ﺷﺘﺮﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﺵ مى ﺑﺴﺖ.

۷۵- ﻫﺮ ﻣﺮكبى ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻬﻴﺎ ﺑﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ مى ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻓﺮقى  نمى ﮐﺮﺩ.

۷۶-ﻫﺮﺟﺎ مى ﺭﻓﺖ ﻋﺒﺎيى ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ مى ﮐﺮﺩ 

٧٧- ﺍﮐﺜﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎى ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻮﺩ 

٧٨- ﭼﻮﻥ ﺟﺎﻣﻪ ى ﻧﻮ مى ﭘﻮﺷﻴﺪ ﺟﺎﻣﻪ ى قبلى ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻘﻴﺮى مى ﺑﺨﺸﻴﺪ.

۷۹- ﺟﺎﻣﻪ ﻓﺎﺧﺮى ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮﺩ.

۸۰- ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮐﻔﺶ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻮﺷﻴﺪﻥ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺁﻏﺎﺯ مىﮐﺮﺩ 

٨١- ﮊﻭﻟﻴﺪﻩ ﻣﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﮐﺮﺍﻫﺖ مى دانست 

٨٢- ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﺍى ﺧﺮﻳﺪﻥ ﻋﻄﺮ ﺑﻮﺩ .

۸۳- ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻭﺿﻮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺴﻮﺍﮎ مى ﺯﺩ .

۸۴- ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﻭﺁﺳﺎﻳﺶ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯ مى ﻳﺎﻓﺖ .

٨٥- ﺍﻳﺎﻡ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ ﻭ پاﻧﺰﺩﻫﻢ ﻫﺮﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﺭﻭﺯﻩ مى ﺩﺍﺷﺖ .

۸۶- ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻌﻤتى  ﺭﺍ ﻣﺬﻣﺖ ﻧﮑﺮﺩ .

۸۷- ﺍﻧﺪﮎ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ مى شمرد .

٨٨- ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﻏﺬﺍيى ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﮑﺮﺩ ﻳﺎ اﺯ ﻏﺬﺍيى ﺑﺪ ﻧﮕﻔﺖ.

۸۹- ﻣﻮﻗﻊ ﻏﺬﺍ ﻫﺮﭼﻪ ﺣﺎﺿﺮ مى كردند، ﻣﻴﻞ مى ﻓﺮﻣﻮﺩ .

۹۰- ﺩﺭ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﻏﺬﺍ ﺗﻨﺎﻭﻝ مى ﻓﺮﻣﻮﺩ .

۹۱-ﺑﺮ ﺳﺮ ﻏﺬﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺣﺎﺿﺮ مى ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺩﻳﺮﺗﺮ ﺩﺳﺖ مى ﮐﺸﻴﺪ .

٩٢-ﺗﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ نمى ﺷﺪ ﻏﺬﺍ ﻣﻴﻞ نمى ﮐﺮﺩ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻥ ﻣﻨﺼﺮﻑ مى ﺷﺪ.

٩٣- ﻣﻌﺪﻩ ﺍﺵ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﺩﻭ ﻏﺬﺍ ﺭﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﻧﮑﺮﺩ.

۹۴- ﺩﺭ ﻏﺬﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﺭﻭﻍ ﻧﺰﺩ .

۹۵- ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻨﻬﺎﻏﺬﺍ نمى ﺧﻮﺭﺩ .

٩٦- ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺭﺍ مى ﺷﺴﺖ و ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ مى ﮐﺸﻴﺪ .

۹۷- ﻭﻗﺖ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻥ ﺳﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﺁﺏ مى ﻧﻮﺷﻴﺪ؛ ﺍﻭﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻭﺁﺧﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻟﺤﻤﺪﻟﻠﻪ مى گفت .

٩٨- ﺍﺯ ﺩﻭﺷﻴﺰﮔﺎﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﻧﺸﻴﻦ ﺑﺎ ﺣﻴﺎﺗﺮ ﺑﻮﺩ.

۹۹- ﭼﻮﻥ مى ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﺰلى ﻭﺍﺭﺩ شود،  ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﺟﺎﺯﻩ مى ﺧﻮﺍﺳﺖ.

۱۰۰- ﺍﻭﻗﺎﺕ فراغت ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻪ بخش ﺗﻘﺴﻴﻢ مى ﮐﺮﺩ: بخشى ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ، بخشى ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﺨﺸﻲ براى  ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ  ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﺴﻤﺖ مى ﮐﺮﺩ.
 

با تأسف كه در حال حاضر امت آن پيام آور اخلاق و انسانيت و آن رحمته للعالمين در ورطه و گرداب رذايل اخلاقى دست و پا مى زنند و بجاى عطوفت و مهرورزى، ارمغان آور قساوت و بيرحمى اند.