فروبردن خشم، عفو نمودن و نيكوكارى

وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ (آيه ١٣٤ ،سوره آل عمران )
و خشم خود را فرو می‏برند و از خطای مردم درمی‏گذرند و خدا نیکوکاران را دوست دارد.

هر كدام از اين صفات، به تنهايى يكى از خصلتهاى پسنديده ايست كه عمل نموده به آن، بر بسيارى مقدور نيست.

پادشاهى طهارت مى نمود و غلامش بر دست وى آب مى ريخت. غلام نميدانست كه در آفتابه آب داغ است. چون بر دستان پادشاه آب ريخت، دستان وى بسوخت و اذيت شد. پادشاه برآشفت و صورتش غضبناك گشت. غلام از ترس مجازات، آهسته در زير زبان گفت: وَالكَاظِمِينَ الغَيْظ (و خشم خود را فرو می‏برند ). پادشاه با شنيدن آن برخود مسلط شد و خشم خود را مهار نمود. غلام تصور كرد كه شايد بعداً او را مجازات كند و ادامه آيه را خواند: وَ العَافِيْنَ عَنِ النَاسِ ( و از خطای مردم درمی‏گذرند ). پادشاه با شنيد آن غلام را عفو نمود. غلام كه خود را در امان مى ديد، قسمت اخير آيه را نيز خواند: وَ اللّهُ يُحِبُ المُحْسِنِيْنَ ( و خدا نیکوکاران را دوست دارد. ). پادشاه به پاس آنكه غلام، با تذكر آيات قرآن، او را از عملى كه مغاير رضاى الهى بود، بازداشته است. پاداشى نيز به وى داد.

آيا چنين ظرفيتى را در زنده گى روزمره در خانواده، محل كار، محيط زنده گى و يا در برخورد با افراد اجتماع داريم كه بر خشم خود غلبه كنيم، از سر تقصير ديگران بگذريم و نيكوكارى هم كنيم؟